Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 2017

Το τρέμουλο...



Η μεγαλύτερη ευεργεσία που δίνει το τρέξιμο στον δρόμο δεν είναι ούτε η ευεξία, ούτε η καλή φυσική κατάσταση.
Είναι το δέσιμο για τον κοινό σκοπό, για την ίδια τρέλα και την αγάπη με τους άλλους ανθρώπους, γνωστούς και άγνωστους που αγκομαχάνε τριγύρω μαζί σου!
Στα δύο περίπου χρόνια που τρέχω, έχω τρέξει σε αγώνες δρόμου, βουνού, επίπεδους, με ανηφόρες που μου έπαιρναν την ανάσα, σε πόλεις και χωριά της Κρήτης. Θυμάμαι τον κάθε αγώνα ξεχωριστά, κάθε στιγμή που κουράστηκα, που δυσκολεύτηκα, που τέλειωσαν οι ανάσες μου και ήμουν έτοιμος να καταρρεύσω. Θυμάμαι αγώνες που απόλαυσα τον τερματισμό όσο τίποτε και άλλους που τερμάτισα με αγωνία μήπως λιποθυμήσω και γίνω ρεζίλι στον κόσμο που κοιτούσε τριγύρω.
Ένας από τους αγώνες που θα μείνουν για πάντα χαραγμένος στη μνήμη μου, είναι ο 3ος Ημιμαραθώνιος Κρήτης που έγινε στο Αρκαλοχώρι την 1η Οκτωβρίου 2017.
Τον περίμενα με ιδιαίτερη αγωνία αυτό τον αγώνα από την ημέρα κιόλας της προκήρυξής του γιατί δεν είχα καταφέρει να τον τρέξω πέρυσι. Η αγωνία μου έγινε λαχτάρα κι ευτυχία όταν η Κατερίνα από την Θεσσαλονίκη το καλοκαίρι μου είπε πως θα έρθει με τους φίλους της για να τρέξουμε μαζί!
Από τη στιγμή που το έμαθα δεν έβλεπα την ώρα, ξέχασα τον αγώνα, το τρέξιμο, τις προπονήσεις και το μόνο που λαχταρούσα πλέον ήταν να βρεθώ κοντά σε φίλους αγαπημένους να τρέξουμε μαζί, να τερματίσουμε δίπλα-δίπλα. Το χαμόγελο, την κουβέντα, τις στιγμές!
Μέχρι να φτάσει η ευλογημένη στιγμή του αγωνιστικού τριημέρου συνέβησαν πολλά στη ζωή μου. Τα όμορφα προσπάθησα να τα ζήσω με όλη μου την καρδιά. Στα δύσκολα πάντα μα πάντα ερχόταν το "Αρκαλοχώρι" στο μυαλό μου...
Όταν πονούσα έφερνα τη στιγμή του τερματισμού δίπλα στους αγαπημένους στο μυαλό μου και ο πόνος λιγόστευε, γινόταν χάδι, δάκρυ και λυγμός και εξαφανιζόταν! Τί είναι ο πόνος μπρός στην ευτυχία; Ένα σημαδάκι στο τζάμι που καθαρίζει με το δάχτυλο!
Η μέρα έφτασε, οι φίλοι ήρθαν! Τί ευλογία! Τί ευτυχία να βρίσκεσαι με ανθρώπους χαμογελαστούς που δεν τσιγκουνεύονται τον λόγο τον καλό, την όμορφη κουβέντα!

Χαρήκαμε, κουβεντιάσαμε, αγκαλιαστήκαμε, κλάψαμε.
Ένοιωσα λυτρωμένος μόνο και μόνο με τους την παρουσία τους, ειδικά της Κατερίνας που σε κάθε στιγμή, καλή ή κακή είναι εκεί, πρόθυμη να μου μιλήσει, να μου περάσει τη δύναμή της.
Να μου δώσει κουράγιο να συνεχίσω.

Σταθήκαμε όλοι μαζί στην εκκίνηση, η Κατερίνα, ο Γιάννης, η Ελισάβετ, ο Αλέξανδρος κι εγώ και ανταλλάσσαμε παιχνιδιάρικες ματιές για να "μετρήσουμε" ο ένας τον άλλο, για να δούμε πώς θα κινηθούμε στον αγώνα, τη στρατηγική που είχε ο καθένας σκοπό να ακολουθήσει. Ποιά στρατηγική δηλαδή που με τα γέλια και τις φωνές μας είχα πάει όλα περίπατο!
Ευτυχώς!
Αποφασίσαμε να τρέξουμε μαζί, πλάι-πλάι και να τραβήξουμε ο ένας τον άλλο, ανάλογα με τη διάθεση. Ο αγώνας ξεκίνησε, το πλήθος των δρομέων μας προσπερνούσε κι εμείς όσο περνούσε η ώρα, γελούσαμε και περισσότερο! Η Ελισάβετ και η Κατερίνα έκαναν φίλο όποιον περνούσε από πλάι τους, έπιασαν κουβέντα με τη Μαρουσώ από τη Σκόπελο, έδωσαν ραντεβού στον Κλασικό με δύο κοπέλες από την Αθήνα κι εγώ έτρεχα δίπλα στον Αλέξανδρο, πασχίζοντας καλά και σώνει να τον ξαναβαπτίσω Σταύρο, μάλλον γιατί αυτό το όνομα χωρούσε πιο άνετα στο λαχάνιασμά μου!
Τα χιλιόμετρα περνούσαν ευχάριστα. Σε κάθε χωριό που περνούσαμε, η Ελισάβετ φώναζε «-Έλα η Θεσσαλονίκη!!» και ο κόσμος ξεσπούσε σε ζητωκραυγές και χειροκροτήματα! Στο Θραψανό τρέχαμε δίπλα-δίπλα με την Κατερίνα, είχαμε ξεχωρίσει λιγάκι από τα παιδιά, όταν μια ηλικιωμένη μαυροφορεμένη γυναίκα άπλωσε το χέρι της και μας έδωσε από μία καραμέλα… Συγκινήθηκα, θυμήθηκα πολύ έντονα τη γιαγιά μου.

Όταν η κούραση άρχισε να μας καταβάλει, καθένας μας έψαχνε κάτι να του κρατήσει το μυαλό. Δεν δυσκολεύτηκα να βρω το δικό μου «κάτι». Μέτρο με το μέτρο, όταν τα πόδια άρχισαν να μην υπακούν, γυρνούσα προς την Ελισάβετ και της φώναζα: «-ΕλιΣΑβετ!». Αυτό ήταν! Και πάλι γέλια και πάλι φωνές και η διαδρομή όλο και γινόταν πιο μικρή!
Τα τρία τελευταία χιλιόμετρα της διαδρομής ήταν δύσκολα, ανηφορικά. Η Ελισάβετ κουράστηκε, στην τελευταία ανηφόρα 100 μέτρα πριν τον τερματισμό ξεκίνησε να περπατάει. Την έπιασα από το χέρι, την τράβηξα μαζί μας. «-Έλα, είπαμε θα τερματίσουμε μαζί!»
Μπήκαμε στην ευθεία του τερματισμού δίπλα-δίπλα και οι τέσσερις. Πιαστήκαμε σφιχτά από τα χέρια, τα σηκώσαμε ψηλά και με χαμόγελο μέχρι τον ουρανό, τερματίσαμε!
Πόση χαρά, πόση ευτυχία!
Ένας αγώνας «μαζί», τόσο σπουδαίο αυτό το μαζί, πόσο απαίσιο μοιάζει το «μόνος» όταν έχεις φίλους!

Στον 3ο ημιμαραθώνιο Κρήτης έζησα δύο στιγμές που θα μου μείνουν χαραγμένες στο μυαλό, όσες συγκινήσεις κι αν ζήσω σε αγώνες στο μέλλον. Μία πριν τον αγώνα και μία λίγο μετά τον τερματισμό.

Πριν τον αγώνα, καθώς στεκόμασταν στην εκκίνηση με την Κατερίνα, παρατήρησα το χέρι της. Έτρεμε, προσπαθούσε να το σταματήσει αλλά μάταια.
Τη ρώτησα:
«-Κατερίνα, τρέμεις;» και μου απάντησε «-Πάντα.»
Μετά τον αγώνα, στεκόμασταν στην ουρά για να πάρουμε το δίπλωμά μας όταν ένοιωσα πίσω μου την Ελισάβετ. Γύρισα να της χαμογελάσω κι εκείνη με αγκάλιασε και μου είπε:
«-Σ’ ευχαριστώ πολύ».

Βούρκωσαν τα μάτια μου.

Τίποτα άλλο…. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν κάτι που μόνο όσοι έχουν βρεθεί «στον δρόμο» μπορούν να νοιώσουν.

Τερματίζοντας τα 21,097 χλμ του ημιμαραθωνίου, έτρεξα τα 5 χλμ μαζί με την κόρη μου, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία! J

Και στην άλλη με το καλό!

 


 

Η καραμέλα που μου έδωσε η γιαγιούλα στο Θραψανό

Με την Κατερίνα στην εκκίνηση

Ο Γιάννης, εγώ, η Κατερίνα, η ΕλιΣΑβετ και ο Αλέξανδρος


 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου