Το Οροπέδιο πέρισυ (https://psihotherapia.blogspot.gr/2016/08/blog-post.html) μου έμαθε να σέβομαι τον δρόμο.
Μου δίδαξε την αξία του φόβου, αλλά και πως ο φόβος αυτός έχει ένα όριο που το θέτουμε εμείς.
Αν νικήσεις τον φόβο, κερδίζεις την ζωή.
Αν σταθείς στην αφετηρία με πόδια να τρέμουν, έχεις ήδη τερματίσει νικητής.
Αυτό είναι το πρώτο βάθρο.
Μετά την περυσινή μου περιπέτεια στη διαδρομή, φέτος ήμουν πειθαρχημένος. Άλλωστε σε έναν αγώνα 24 χιλιομέτρων, αν η προετοιμασία δεν είναι σωστή, ο τερματισμός είναι αμφίβολος.
Στάθηκα στην εκκίνηση με τα πόδια μου κομμένα από τον φόβο, με τα χέρια μου να τρέμουν.
Με τη ζέστη να μου τρυπάει το δέρμα.
Με λαχτάρα....
Για να μετρήσω τις δυνάμεις μου, για να νοιώσω πως υπάρχω.
Όποιος έχει τρέξει έστω και μια φορά στα όριά του, γνωρίζει κάθε ένα από αυτά τα συναισθήματα!
Βίωσα τον αγώνα εντελώς διαφορετικά σε σχέση με πέρυσι.
Ήμουν σε όλη τη διαδρομή χαλαρός, χαμογελαστός, φτάσαμε να ανταλάσσουμε ανέκδοτα με τα παιδιά που έτρεχαν δίπλα.
Λίγο πριν το Μέσα Λασίθι, ξεκαρδίστηκα στα γέλια με έναν δρομέα που σταματούσε κάθε μερικά μέτρα, για να τραβήξει μια... selfie!
Οι ανηφόρες των πρώτων χιλιομέτρων δεν με προβλημάτισαν καθόλου.
Η ανηφόρα στο 22.800 του Αγίου Χαράλαμπου που είχα περπατήσει σχεδόν λιπόθυμος, δεν με τρόμαξε. Την έτρεξα, μέχρι το τελευταίο μέτρο του "Γολγοθά" της.
Ο τερματισμός, ένα πανηγύρι!
Ο Πολιτιστικός Σύλλογος του Οροπεδίου είχε διαθέσιμο ένα.... λάστιχο κουμπωμένο σε μια βρύση και όποιος ήθελε μπορούσε να κάνει ένα παγωμένο ντους που, στην δική μου περίπτωση, αποδείχθηκε ευεργετικό!
Στεχαχωρήθηκα που όλο αυτό έπρεπε να τελειώσει κάποια στιγμή. Ήταν τόσο έντονο, τόσο γλυκό, τόσο ευλογημένο....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου