Σπάνια διαβάζω δανεικά βιβλία.
Για μένα η επιλογή του αναγνώσματος είναι ιεροτελεστία. Αφού με τραβήξει ο τίτλος, ο συγγραφέας ή το εξώφυλλο, θέλω να το ξεφυλλίσω, να μυρίσω τις σελίδες του και, αφού διαβάσω την τελευταία παράγραφο, να το αγοράσω εφόσον με έχει κερδίσει.
Το συγκεκριμένο βιβλίο μου το έφερε ένα απόγευμα ο Ανδρέας στο σπίτι. Το είχα στο ράφι κάμποσο καιρό, λες και φοβόμουν να το διαβάσω.
Το ξεκίνησα πριν λίγες μέρες όταν πλέον κάθε τί που θα μπορούσα να διαβάσω είχε εξαντληθεί.
Με εξόργισε αυτό το βιβλίο.
Το σταμάτησα θυμωμένος δύο φορές και το άφησα στην άκρη.
Το έπιασα πάλι, είτε από τα νεύρα μου, είτε από περιέργεια για να δω πού ήθελε να καταλήξει ο συγγραφέας.
Το άφησα ξανά. Ακόμα πιο θυμωμένος.
Για να μπορέσω να το συνεχίσω και να το ολοκληρώσω, ο δαίμονας μπήκε μέσα μου και διάβασα το τελευταίο κεφάλαιο.
Γύρισα εκεί που είχα σταματήσει και το διάβασα απνευστί.
Μπορεί να μην ήμουν προετοιμασμένος να διαβάσω τη γνώμη ενός Τούρκου από την Σμύρνη σχετικά με τη Μικρασιατική καταστροφή, όμως αυτό δεν με εμποδίζει τώρα πια να νοιώθω απόλυτο σεβασμό για την γνώμη των γειτόνων που ζουν στην ανατολική πλευρά του Αιγαίου.
Μπορεί να μην συμφωνώ στους αφορισμούς του Τζοράλ σε κάποια ζητήματα που θίγει και αφορούν το ανατολικό ζήτημα, όμως σέβομαι απόλυτα την αγάπη του για την πόλη που γεννήθηκε η γιαγιά μου.
Το Αιγαίο και η Μικρασία δεν είναι ιδιοκτησία ούτε του ενός, ούτε του άλλου λαού.
Θα πρέπει κάποια στιγμή να το καταλάβουμε αυτό, τόσο οι Έλληνες, όσο και οι Τούρκοι.
Όπως θα πρέπει να καταλάβουμε πως για τα εγκλήματα που προκάλεσαν στο παρελθόν οι πολιτικοί των δύο χωρών, δεν είμαστε υπεύθυνοι εμείς που στο κάτω-κάτω, περαστικοί είμαστε από αυτά τα χώματα.
Διάβασέ το.
Θα σε εξοργίσει αλλά το χρειάζεσαι.
Είμαι σίγουρος πως ο Μεχμέτ Τζοράλ έχει διαβάσει τα "Ματωμένα χώματα"....
