Συναυλία στη βροχή!

Η χτεσινή βραδυά ήταν βγαλμένη από τα πιο σκανδαλιάρικα όνειρά μου!
Μια εμπειρία από αυτές που κάνουν τους "μεγάλους" να νοιώσουν για μερικές μόνο στιγμές και πάλι "παιδιά".
Λίγες στιγμές που ξέφυγαν από το καθημερινό, το συνηθισμένο.
Η αίσθηση του αυθόρμητου, της ανεμελιάς.

Η βραδυά ξεκίνησε μάλλον άνοστα.
Η αλήθεια είναι πως ενώ είχα αγοράσει τα εισητήρια της παράστασης "Εννέα και πέντε" του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, της Ρίτας Αντωνοπούλου και του Οδυσσέα Ιωάννου από νωρίς, μάλλον άκεφος ξεκίνησα για το Κηποθέατρο Καζαντζάκη.
Φτάσαμε νωρίς, τα παιδιά ήταν ανυπόμονα να ακούσουν τον Βασίλη!
Η παράσταση ξεκίνησε κι αν εξαιρέσεις έναν ενοχλητικό που δεν άφησε ευκαιρία που να μην μας υπενθυμίζει την ανατροφή του, η βραδυά κυλούσε με ενδιαφέρον.
Ευχάριστή έκπληξη για μένα ήταν η Ρίτα Αντωνοπούλου. Δεν την είχα ακούσει ξανά ζωντανά, όμως με ενθουσίασε η φωνή και το πάθος της ερμηνείας της. Είχε μια καθαρότητα, ένα παλμό που ομολογώ μου τράβηξε το ενδιαφέρον.
Χατζηδάκις, Ξαρχάκος, Θεοδωράκης "ανέβηκαν" στην σκηνή, ενώ δεν θα μπορούσε να λείψει ο Καββαδίας και ο Μικρούτσικος.
Κατά τη διάρκεια της παράστασης ο ουρανός άρχισε να βαραίνει. Τα σύννεφα πύκνωσαν και εντυπωσιακές αστραπές έκαναν τη νύχτα μέρα κι εμάς ανήσυχους για τη συνέχεια της βραδυάς!
Κάποια στιγμή κι ενώ η Ρίτα ερμήνευε το "Τζιβαέρι", άνοιξαν οι ουρανοί.
Αυτό που ακολούθησε θα μου μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη σαν κάτι μοναδικό στα τόσα χρόνια που παρακολουθώ καλοκαιρινές συναυλίες.
Κάποιοι από τον κόσμο άνοιξαν ομπρέλες. Άλλοι έφυγαν. Οι μουσικοί σκέπαζαν τις κονσόλες και τα μηχανήματά τους.
Θεώρησα πως όλα είχαν τελειώσει, περίμενα απλά τη στιγμή που θα το έλεγαν και οι ίδιοι οι τραγουδιστές.
Αντί γι αυτό, η Ρίτα γύρισε στους μουσικούς και τους είπε "-Μην μαζεύετε παιδιά, λίγο θα βραχούμε αλλά θα σταματήσει!" και απλά συνέχισε να τραγουδάει τον "Άμλετ της Σελήνης"! Η βροχή όλο και γινόταν πιο δυνατή! Η Μαίρη έκανε νόημα πως το βιολί της είχε βραχεί και δεν έπαιζε και ο Βασίλης συνόδευε χτυπώντας ρυθμικά το κάθισμά του!
Ο κόσμος άρχισε να παραλληρεί! Όσοι είχαμε απομείνει μαζευτήκαμε μπροστά στη σκηνή, οι δύο τραγουδιστές τραγουδούσαν πλέον χωρίς μικρόφωνα, χωρίς να νοιάζονται αν θα "τσαλακωθούν", ακούστηκε ένας θόρυβος από την κονσόλα, το πιάνο που είχε απομείνει τελευταίο σώπασε και η βροχή δυνάμωνε!
Κόσμος και τραγουδιστές κάτω απο καταρακτώδη βροχή έγιναν ένα, το "Σαπιοκάραβο" έφτασε μέχρι τον ουρανό και ορισμένοι μουσκεμένοι παλαβιάρηδες έγιναν για λίγες στιγμές οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο!
Δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτε άλλο.
Τα λόγια δεν είναι ικανά να περιγράψουν τα συναισθήματα.
Ίσως και η εικόνα ακόμα να μην είναι αρκετή να μεταφέρει αυτό που έζησα απόψε...

Ευχαριστώ σύμπαν... :-)

Η παραπάνω φωτογραφία και το βίντεο χορηγούνται με Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.