Μια θάλασσα να φτάνει ως τη σκαλά...

Ποτέ του δεν κατάφερε να βγει σε μια λιακάδα
και ζει με, ό,τι, περίσσεψε από ένα σκάρτο ποίημα
τα πρωινά σηκώνεται με μια βαριά ζαλάδα
και λέει πως τον ξύπνησε ένα μεγάλο κύμα

Κρεμάει τις αφίσες του στα παράθυρά του
κρύβει το φως μα κρύβει κι όλα τ’ άλλα
γιατί το μόνο που λαχτάρησε ως λάφυρά του
είναι μια θάλασσα να φτάνει ως τη σκάλα

Βάζει σημάδια με στυλό πάνω στον τοίχο του
μετράει το ύψος του που πόντο πόντο χάνει
μα κάθε βράδυ όταν βγαίνει απ’ τον ύπνο του
στέκεται όρθιος και τρυπάει το ταβάνι

Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια
πως μπαίνει μέσα σε παλιές φωτογραφίες
ξέρει αν μπορούσε θα ‘κανε μία απ’ τα ίδια
αλλά τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες

Οδυσσέας Ιωάννου, Μικρές νοθείες 1999

Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.

Σαν καρτ-ποστάλ

Μαγεία ήταν σήμερα το ξημέρωμα το Ηράκλειο.
Σαν επιχρωματισμένη καρτ-ποστάλ του Μπεχαεδίν...

Η παραπάνω φωτογραφία χορηγείται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.

"Το μαγικό παπούτσι"

Στο πατρικό μου σπίτι δεν είχαμε την πολυτέλεια να έχει το κάθε παιδί το δικό του δωμάτιο. Τα σπίτια τότε δεν κατασκευάζονταν με αυτή τη λογική. Οι εργολάβοι έφτιαχναν μια κουζίνα, ένα λουτρό, μια κρεβατοκάμαρα και ίσως ένα σαλόνι ή τραπεζαρία. Σημαντικό ρόλο στα σπίτια της δεκαετίας του 1960 έπαιζε η αυλή, ευλογία για μας που μεγαλώσαμε εκεί, εκεί κάναμε τα πρώτα μας βήματα, εκεί παίζαμε χειμώνα-καλοκαίρι ανάμεσα στη λεμονιά, τη ρογδιά, τον φίκο και τις γλάστρες με τα λουλούδια που υπεραγαπούσε να φροντίζει η μανά και λατρεύαμε να καταστρέφουμε εμείς!
Στη δική μου οικογένεια που ήμασταν πέντε παιδιά, υπήρχε... χωροταξικό ζήτημα με το 65 τετραγωνικών σπίτι μας. Άλλος κοιμόταν στο σαλόνι, άλλον τον φιλοξενούσε η γιαγιά δυο σπίτια παρακάτω κι εγώ με τον αδερφό μου κοιμόμασταν σε ένα διώροφο σιδερένιο κρεβάτι που είχε φτιάξει ο πατέρας στην κουζίνα.
Η κουζίνα μας ήταν το πιο πολυσύχναστο μέρος στο πατρικό μου σπίτι, όπως άλλωστε και στα περισσότερα ελληνικά σπίτια τότε. Εκτός από το φαγητό, το δωμάτιο αυτό ήταν ο χώρος συνάντησης για όλη την οικογένεια τις περισσότερες ώρες της μέρας. Σπάνια βρίσκαμε ησυχία εκεί και το μόνιμό παράπονο εμένα και του Πέτρου ήταν πως για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε, θα έπρεπε πρακτικά όλοι να πάνε για ύπνο, διαφορετικά ήταν αδύνατο.
Θυμάμαι τις μυρωδιές. Όποιο φαγητό κι αν μαγείρευε η μάνα, πάντα ήμουν ο πρώτος που το μάθαινε νωρίς το πρωί! Κι από την άλλη, υπήρχαν φορές που το φαγητό ήταν "αηδιαστικό" στα παιδικά μου ρουθούνια και οι στιγμές περνούσαν εφιαλτικά! Υπήρχαν όμως και στιγμές που ο χρόνος δεν περνούσε μέχρι το κέικ να βγει από τον φούρνο, οι καλύτερες εποχές δε ήταν τα Χριστούγεννα και το Πάσχα οπότε οι κουραμπιέδες, τα μελομακάρονα, τα καλιτσούνια και τα λαμπριάτικα κουλούρια έκαναν τη αναμονή αβάσταχτη!
Ψηλά πάνω από το μεταλλικό κρεβάτι υπήρχε ένα ξύλινο ντουλάπι όπου φυλάσσονταν όλα τα φάρμακα του σπιτιού, το "φαρμακείο" μας. Πάνω στο φαρμακείο, υπήρχε ένα κουτί από παπούτσια "Μούγερ".
Από τις πρώτες εικόνες που έχω στη ζωή μου είναι η εικόνα έξω από εκείνο το κουτί, ένα παπούτσι σαν σπίτι, το "Μαγικό Παπούτσι".
Η μητέρα έλεγε πως αυτό το κουτί ήταν από τα πρώτα μου παπούτσια.
Τη λάτρεψα αυτή την εικόνα, ακόμα και σήμερα όταν την αντικρύσω μου έρχονται στο μυαλό εικόνες από την παιδική μου ηλικία, μυρωδιά από κέικ, καλιτσούνια και ντολμαδάκια αλλά και από τη σόμπα του πετρελαίου που βρώμιζε όλο το σπίτι αλλά μας κρατούσε ζεστούς.

Τροφή τα παιδικά μας χρόνια τελικά.
Στο χέρι μας είναι πώς θα τα καταναλώσουμε. 

Υ.Γ. Η παραπάνω φωτογραφία είναι από το κουτί του πρώτου ζευγαριού παπουτσιών του γιού μου.

Προσκύνημα...

Ξημερωμα Σαββάτου.... κακή διαθεση, άγχος, πίκρα στο στομα.
Η καρδιά μου είναι πολύ σφιγμένη τελευταία.
Προβληματισμός.
Πήρα τους δρόμους ψάχνοντας κάτι να με γλυκάνει.
Έτρεξα στα τείχη, όλο το ανηφορικό κομμάτι από την θάλασσα μέχρι το Μαρτινέγκο.
Ξανά.
Και ξανά.
Έχασα την ανάσα μου κι όμως το βάρος ακόμα εκεί...
Στο τέλος του μονοπατιού ο τάφος του Καζαντζάκη.
Ανέβηκα, κάθησα στην πέτρα και του έπιασα κουβέντα.
Βάλσαμο...
Ανύποτη η γλύκα της ψυχής, δεν χωράει σε λέξεις.
Όπως η μυρωδιά του βασιλικού που φύτρωσε πάνω στην πέτρα του μνήματος.
Σ' ευχαριστώ δάσκαλε, δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό.

Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.

Ηράκλειο ΟΑΑ

30 χρόνια.
Τόσα ακριβώς πέρασαν από το Σάββατο εκείνο που πέρασα την πόρτα των εγκατάστασεων του "Ηράκλειο Ο.Α.Α.", μαθητής δημοτικού τότε, για πρώτη φορά.
Βάλσαμο η επιθυμία του Στέφανου να κάνει μαθήματα μπάσκετ φέτος.
Μόλις πέρασα το κατώφλι της εισόδου, τα ρουθούνια μου γέμισαν από την ίδια εκείνη μυρωδιά από τα πεύκα και τους ιβίσκους της αυλής.
Ο χρόνος μηδένισε, γύρισε πίσω στα παιδικά μου χρόνια σε μια στιγμή. Θυμήθηκα φίλους που δεν υπάρχουν, συγγενείς που χάθηκαν, παιδική ξεγνοιασιά...
Μηχανή του χρόνου τα παιδιά μας, χρονοκάψουλες που μας πηγαίνουν μπρος-πίσω στο χωροχρόνο...

Η παραπάνω φωτογραφία χορηγείται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.