Σάββατο 21 Μαΐου 2016

Ο κύκλος της ζωής....



Χτές ήταν μια άσχημη μέρα... Πώς μπορείς να πείς πως μια μέρα είναι όμορφη όταν φεύγει από τη ζωή ένας άνθρωπος;
Από την άλλη, με τον τρόπο αυτό κλείνει ένας κύκλος, κλείνουν όλες οι εκρεμμότητες, κλείνουν τα βιβλία μιας ζωής με κούραση, βάσανα, καημούς αλλά και στιγμές ευτυχισμένες που ουσιαστικά είναι τα "σημεία στίξης", το αλατοπίπερο αυτής της πορείας...
Ο άνθρωπος που έφυγε χτες ήταν συγγενής εξ αγχειστίας, βασανισμένο πλάσμα, σε μικρό χρονικό διάστημα έχασε παιδί κι εγγόνι σε ατυχήματα. Παρατημένος από δύο συζύγους, παιδιά και συγγενείς σε όλη του τη ζωή. Πάντα είχε ένα "αχ!" γεμάτο πόνο στο στόμα, όχι αδικαιολόγητα. Μοναχογιός με τέσσερις μικρότερες αδερφές, σε όλη του τη ζωή κουβαλούσε ένα βάρος χωρίς να το έχεις επιλέξει ο ίδιος, χωρίς ποτέ να ρωτήσει κάποιος τη γνώμη του, χωρίς κάποιος να ενδιαφερθεί αν είχε τη δύναμη να το αντέξει.
Την ύστατη στιγμή στο κοιμητήριο, το βλέμμα μου στάθηκε στη μεγάλη του κόρη. Παιδί από τον πρώτο του γάμο, με τον πόνο χαραγμένο στο πρόσωπό της αφού κι εκείνη έχασε το παιδί της πριν από λίγα χρόνια. Ποτέ δεν αποδέχτηκε τον πατέρα της, πάντα είχε ένα παράπονο για τον τρόπο που εκείνος αντιμετώπιζε τα παιδιά από τον δεύτερο γάμο του σε σχέση με εκείνη. Αισθάνομαι πως η αλήθεια ειναι κάπου στη μέση, ίσως δεν έχει πλέον σημασία.
Την ώρα του αποχαιρετισμού έβγαλε μια κραυγή απο βαθιά μέσα της που έσπασε την σιωπή. Κανείς δεν το περίμενε, όλοι γνώριζαν. Όλος ο πόνος σε δυο λέξεις, όλη η αλήθεια σε μια φράση.
Δύο ζωές σε μια ανθρώπινη κραυγή.
Μέσα μου ένοιωσα μια μεγάλη ανακούφιση.
Ο κύκλος έκλεισε.
Όλα τακτοποιήθηκαν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου