Δεν μπόρεσα να ξεκουραστώ όλη τη νύχτα, όλο το κορμί μου
παλλόταν στο ρυθμό της νευρικότητάς μου.
Σηκώθηκα νωρίς από το κρεβάτι, πήρα καλό πρωινό και κάθισα
στο μπαλκόνι να απολαύσω την ανατολή του Ήλιου. Η ομορφότερη ώρα της μέρας!
Εκεί, παρέα με τη νευρικότητά μου όλο το πρωί. Χέρια και
πόδια χτυπιόνταν ασταμάτητα από την αγωνία αλλά και την ανυπομονησία.
Οι δρόμοι βρεγμένοι, η βροχή δεν είχε σταματήσει από το
προηγούμενο βράδυ.
Ξεκινήσαμε για το Ρέθυμνο. Το άγχος δεν έλεγε να με αφήσει!
Ένας παραπάνω λόγος, εκτός του ότι θα έτρεχα το πρώτο μου 10άρι, για πρώτη φορά
θα είχα όλη την… οικογένεια για κοινό μου κι ένοιωθα πως έπρεπε να ανταποκριθώ
στις… προσδοκίες τους!
«-Μπαμπά, σε παρακαλώ μην τερματίσεις τελευταίος!», είπε ο Μεγάλος
μου λίγο πριν την εκκίνηση! Την ίδια ευχή κάνω κι εγώ μέσα μου, κάθε φορά που
ξεκινάω!
Ξεκινήσαμε περίπου στις 10. Ζέστη, συννεφιά και βροχή με
ελάχιστο αέρα. Ιδανική μέρα για τρέξιμο.
Η διαδρομή ίσως η ομορφότερη που έχω τρέξει ποτέ. Ξεκίνημα
στην παραλιακή λεωφόρο και τα στενά της παλιάς πόλης του Ρεθύμνου, πέρασμα από
την κεντρική αρτηρία της νέας πόλης, πορεία στον παραλιακό και το λιμάνι, γύρω
από τη Φορτέτζα και ξανά μέσα από την παλιά πόλη για το τελευταίο 1,5 χιλιόμετρο.
Και τα 9,86 χιλιόμετρα της διαδρομής κύλησαν ομαλά.
Ένας πόνος στο ισχίο μου… έκανε παρέα από το 4ο χιλιόμετρο, όμως
κουβέντιαζα μαζί του όπως λέει η Κατερίνα στο kapaworld.gr και μέχρι το τέλος της διαδρομής τα
«βρήκαμε» μεταξύ μας. Ο τερματισμός ήρθε γλυκά, με αποθέματα αντοχής, αγκαλιά
με τους αγαπημένους μου…
Όχι, δεν τερμάτισα τελευταίος, έκανα το χατίρι του γιού μου!
Είμαι ικανοποιημένος κι ας είναι αφόρητος ο πόνος σας πόδια
μου σήμερα.
Πατάω ξανά «πάνω τους» και ίσως να μην μπορούν να αντέξουν
τον ενθουσιασμό μου, όπως εγώ δεν μπορώ να αντέξω την ακινησία τους.
Έχω αρχίσει να βάζω ξανά στόχους.
Κοιτάζω ψηλά, πέρα από ο,τιδήποτε είχα ποτέ ονειρευτεί!
Μακάρι να μπορέσω να συνεχίσω να ονειρεύομαι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου