Αυτές τις μέρες έκανα ανασκαφές...
Όχι στο χώμα, οι δικοί μου θησαυροί βρίσκονται "θαμμένοι" στο κουτί που φυλάζω τις παλιές μου φωτογραφίες. Διαμάντια ανάμνησης βρίσκω εκεί μέσα κάθε φορά, τέτοια που δεν μπορείς πια να βρεις την "ψηφιακή" μας εποχή που σταματήσαμε όλοι να τυπώνουμε τις φωτογραφίες που βλέπεις με ευκολία στο "PC".
Ενθύμιο από το 39ο Δημοτικό Σχολείο, 13 Μαΐου 1986.
Τετάρτη τάξη, ο δάσκαλός μας κύριος Βαγγέλης καμαρώνει ανάμεσά μας. Δύσκολος άνθρωπος, με το φόβο της βέργας ζούσαμε την κάθε μέρα, ακόμα όμως θυμάμαι τις παραδόσεις που μας έκανε στην ιστορία. Συμβουλευόταν ελάχιστα το κείμενο, οι λέξεις βγαίναν από τα χείλη του σαν παραμύθι.
Τη θυμάμαι εκείνη τη μέρα της φωτογράφισης, ήταν λίγο μετά το πρώτο διάλειμμα, τα αγόρια είμασταν κιόλας ιδρωμενοι από το παιχνίδι και μας έβαλαν να κάνουμε τα μοντέλα, τρομάρα μας.
Η Πόπη, ο Χάρης, ο Μανούσος, ο Μάνος, η Λευκώ, η Μαρία, η Ρένα, η Αγγελική, η Μαρία, η Φιλία, η Τζένη, η Βιργινία, η Ελευθερία, ο Αντώνης, ο Βαγγέλης, ο Νίκος, ο Μάνος, ο Χρήστος, ο Δημήτρης, ο Νίκος, η Αναστασία....
Αλλάξε όλοι, μεγαλώσαμε, άλλοι πήραν στραβό δρόμο, ο Θοδωρής πριν λίγο χρόνια χάθηκε άδικα σε ατύχημα, με τους περισσότερους χαθήκαμε, με άλλους ανταλλάσουμε ένα τυπικό "γειά"... Άλλοι δεν έλλειψαν στιγμή από τη ζωή μας.
Μια εικόνα, δύο χρόνια αργότερα. Πέμπτη και Έκτη τάξη, Ιούνιος του 1988, ημερήσια εκδρομή στο Σπήλι. Πόσο ευτυχισμένοι ήμασταν, πόσο ξέγνοιαστοι! Βλέπαμε το βήμα για το γυμνάσιο σαν το σκαλοπατι για την ενηλικίωση, από παιδιά γίναμε "μεγάλοι" σε μερικές μόνο μέρες!
Πόσο μου λείπουν όσοι δεν είδα ξανά από τότε... Πόσο στεναχωριέμαι για τη σκληρή τύχη που επιφύλασσε η ζωή σε κάποιους από αυτούς...
Τρία χρόνια αργότερα, 13 Ιουνίου 1991 σε εκδρομή στο παραδοσιακό χωριό Αρόλιθος με το 12ο Γυμνασίο Ηρακλείου, την τελευταία μέρα της σχολικής χρονιάς.
Την ίδια μέρα, μια παρέα πιο δίπλα. Ο Μανώλης, ο Γιώργος, ο Πολυζώης, εγώ, ο Χρόνης και οι δύο Βαγγέληδες... Άλλος καθηγητής, άλλος δάσκαλος, άλλος λογιστής, άλλος γιατρός...
Παιδιά με φλόγα στο βλέμμα....
Άσε τα παιδιά να μείνουν παιδιά.
Άσε τα να ονειρευτούν, αν είναι τυχερά κάποια από τα όνειρά τους ίσως βγουν αληθινά.
Καλή σχολική χρονιά!
Όχι στο χώμα, οι δικοί μου θησαυροί βρίσκονται "θαμμένοι" στο κουτί που φυλάζω τις παλιές μου φωτογραφίες. Διαμάντια ανάμνησης βρίσκω εκεί μέσα κάθε φορά, τέτοια που δεν μπορείς πια να βρεις την "ψηφιακή" μας εποχή που σταματήσαμε όλοι να τυπώνουμε τις φωτογραφίες που βλέπεις με ευκολία στο "PC".
Ενθύμιο από το 39ο Δημοτικό Σχολείο, 13 Μαΐου 1986.
Τετάρτη τάξη, ο δάσκαλός μας κύριος Βαγγέλης καμαρώνει ανάμεσά μας. Δύσκολος άνθρωπος, με το φόβο της βέργας ζούσαμε την κάθε μέρα, ακόμα όμως θυμάμαι τις παραδόσεις που μας έκανε στην ιστορία. Συμβουλευόταν ελάχιστα το κείμενο, οι λέξεις βγαίναν από τα χείλη του σαν παραμύθι.
Τη θυμάμαι εκείνη τη μέρα της φωτογράφισης, ήταν λίγο μετά το πρώτο διάλειμμα, τα αγόρια είμασταν κιόλας ιδρωμενοι από το παιχνίδι και μας έβαλαν να κάνουμε τα μοντέλα, τρομάρα μας.
Η Πόπη, ο Χάρης, ο Μανούσος, ο Μάνος, η Λευκώ, η Μαρία, η Ρένα, η Αγγελική, η Μαρία, η Φιλία, η Τζένη, η Βιργινία, η Ελευθερία, ο Αντώνης, ο Βαγγέλης, ο Νίκος, ο Μάνος, ο Χρήστος, ο Δημήτρης, ο Νίκος, η Αναστασία....
Αλλάξε όλοι, μεγαλώσαμε, άλλοι πήραν στραβό δρόμο, ο Θοδωρής πριν λίγο χρόνια χάθηκε άδικα σε ατύχημα, με τους περισσότερους χαθήκαμε, με άλλους ανταλλάσουμε ένα τυπικό "γειά"... Άλλοι δεν έλλειψαν στιγμή από τη ζωή μας.
Πόσο μου λείπουν όσοι δεν είδα ξανά από τότε... Πόσο στεναχωριέμαι για τη σκληρή τύχη που επιφύλασσε η ζωή σε κάποιους από αυτούς...
Παιδιά με φλόγα στο βλέμμα....
Άσε τα παιδιά να μείνουν παιδιά.
Άσε τα να ονειρευτούν, αν είναι τυχερά κάποια από τα όνειρά τους ίσως βγουν αληθινά.
Καλή σχολική χρονιά!
Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.
